14. ♥

Kolejne dni radosnego sierpnia przemijały bardzo szybko. Lato nieubłagalnie, aczkolwiek powoli dobiegało końca. Ale czym są wakacje bez przyjaciół ? Nudne, bez żadnych wspomnień i emocji. Ale na szczęście mi to nie grozi, mam ósemkę najcudowniejszych przyjaciół na świecie, czego chcieć więcej ? Każda chwila spędzona w ich towarzystwie była chwilą niezapomnianą. W końcu nadszedł ten dzień, dzień wyczekiwany przeze mnie od przyjazdu Destiny do Nowego Jorku, dzień pozostający na zawsze w pamięci, nie tylko mojej, ale także miliony dziewczyn. Dzień koncertu, na który tak ogromnie sie cieszyłam i nadal cieszę. Miał być to dla mnie dzień upragniony, dzień w którym zobaczę ich na żywo, ale szczęście dopisało mi wcześniej i dało poznać tę cudowną piątkę chłopaków już na początku mojego przyjazdu do Londynu. Jak zawsze rano obudziłam się dość wcześnie. Entuzjastycznie rozsunęłam zasłony i mrużyłam oczy z powodu ostrego, porannego słońca. Dźwięk wibracji telefonu i kolejny uśmiech. Szybko się ubrałam i zjadłam śniadanie. Przysiadłam na schodkach przed drzwiami rozkoszując się wakacyjnym porankiem, odczytując sms.

` Park za godzinę jak zawsze ? Josh Xx.

` Jasne ;)

Rozumiemy się bezproblemowo, z nikim nie rozmawia mi się tak dobrze jak z nim, no może jeszcze z Harrym. Nie tracąc czasu postanowiłam udać się do parku i poczekać. Rozsiadłam się na ławce wpatrując w słońce i rozmyślając. Było to nasze ulubione miejsce, w którym spotykamy się prawie codziennie odkąd się poznaliśmy. Powieki pokryła ciepła ręka, a przed oczami pojawił się cień, zakrywając przy tym widok słońca. Przeskoczył nad oparciem ławki i już był obok mnie. Biło od niego zajebistością. Przywitaliśmy się czułym buziakiem w policzek. Objęłam kolana podnosząc je na ławkę, wtulając się w chłopaka. Siedzieliśmy tak dość długo,  bez rozmów, niepotrzebnych słów.

- Może pojedziesz ze mną na próbę ? – zapytał w ten swój specyficzno-słodki sposób, idąc w kierunku mieszkania.

- Dziś nie, ale innym razem z chęcią. – odrzekłam przytulając go. Staliśmy chwilę przed moim domem, mówiąc o różnych rzeczach, którym gdyby się przyjrzeć głębiej, nie miały większego sensu.

- No nareszcie jesteś. To jedziemy czy nie ? – dobiegł cię głos Destiny wychodzącej z domu.

- Ciebie też miło widać. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Chodź szybko. Czekam w aucie. – oznajmiła siostra kierując się w stronę samochodu machając w naszą stronę.

- Ja idę, to do zobaczenia jutro ? – spytałam podnosząc brew do góry i mrużąc oczy.

- Jasne. – pożegnaliśmy się i ruszyłam pędem w stronę auta siostry.

- Nie mogę się doczekać koncertu. – pisnęłam radośnie na widok plakatów 1D.

- Trudno uwierzyć, że to już za dwa dni. – westchnęła Destiny.

- Tak, trudno by mi było się rozstać z wami.

- Na szczęście nie musisz. – powiedziała z uśmiechem.

Udałyśmy się w stronę galerii, na zakupy. Wchodziłyśmy do każdego sklepu. Po długich oczekiwaniach znalazłyśmy coś dla siebie. Rozsiadłyśmy się w kawiarni, trzymając w rękach filiżanki gorącej kawy.

- No i jak tam z tym twoim romeo ? – spytała patrząc na mnie, popijając gorący napój.

- Czasami cię nie rozumiem, i dziś jest ten moment. – oznajmiłam.

- Co tu jest niezrozumiałe ?

- Po pierwsze to nie jest mój romeo, po drugie jest moim przyjacielem i po trzecie nic więcej. – powiedziałam stanowczo.

- Oj no przestań, ten sam stereotyp, to tylko przyjaciel. Mi tego nie wciśniesz. Chodzenie do parku prawie codziennie to jest coś więcej.  – jęknęła Destiny.

- Musisz być taka dociekliwa ? – spytałam śmiejąc się w kierunku siostry.

- Ja tylko stwierdzam fakt. – powiedziała biorąc kolejny łyk. - Więc ?

Nie odezwałam się, sama nie wiedziałam czy jest coś więcej. Na myśl o nim uśmiechnęłam się i lekko zarumieniłam. Czujne oko Destiny zauważy każdy detal.

- Wiedziałam. Powiedz mu. – oznajmiła.

- Łatwo ci mówić. – powiedziałam lekko wzdychając.

- Oj nie przejmuj się, prędzej czy później wszystko się wyjaśni.

- Może masz rację. – uśmiechnęłam się dopijając kawę. Dźwięk sms i uśmiech Destiny. Patrzyłam na nią chwilę. Urocza, ciemnowłosa szatynka, o bardzo ładnej urodzie, wpatrzona w wyświetlacz telefonu.

- Osz ty. – lekko się uśmiechnęłam. Spojrzała na mnie zdezorientowana.

- Co się stało ? – spytała, dalej wpatrując się w ekran.

- To ty mi mówisz, że coś wisi nade mną, a sama romansujesz. – wiedziałam, rozgryzłam ją.

- Wcale nie. – zaczęła protestować.

- Tak to pokarz powód twego uśmiechu. Założę się, że musiał nieźle zakręcić ci w głowie. – powiedziałam z chytrym uśmieszkiem.

- Może trochę. – roześmiałyśmy się.

- No ale teraz powaga. Kto to ? – spytałam.

- Znasz go.

- No tak, czemu wcześniej się nie zorientowałam. Te uśmieszki, ściskania, trzymanie za rączkę, jak się rumienisz gdy na ciebie patrzy. – chwilę myślałam, aż w końcu znalazłam właściwą osobę.

- No dobra już przestań. – odpowiedziała lekko speszona.

- I pewnie mu nie powiedziałaś nic ? – spojrzałam na nią. – wiedziałam, no pięknie, jesteśmy w podobnej sytuacji. – uśmiechnęłam się.

- Zbierajmy się już. Lou napisał, ze możemy wpadać, więc ? – uniosła lekko głos.

- Jak twój Louis pisze, to nie można odmówić.

- Spadaj, o nie jest mój. – zrobiła swoja oburzoną minę.

- Jeszcze. – zaśmiałyśmy się i ruszyłyśmy w stronę samochodu.