6. ♥

Otworzyłam zaspane oczy i zwlekłam się z łóżka. Dochodziła dopiero dziesiąta, ale po co marnować taki piękny poranek. Udałam się do łazienki, spojrzałam w lustro i uśmiechnęłam się sama do siebie. Każde wspomnienie z wczorajszej przygody powoduje uśmiech na twarzy. Tak samo jak widok Harry`ego. Może dlatego, że ta przygoda była związana z nim ? Te wakacje w Londynie nie mogły zacząć się lepiej, mega dom, cudowna siostra, poznanie idoli, kochana Danielle i nic więc nie potrzeba do szczęścia. Ogarnęłam się, ubrałam krótkie szorty i T-shirt, i zeszłam na dół. W domu panowała cisza, słońce wkradało się do kuchni i salonu przez okna. Weszłam do kuchni, na stole leżała karteczka od Destiny.

` Poszłam kupić parę rzeczy, niedługo wracam. Desti

Chwyciłam karton z sokiem pomarańczowym i zrobiłam sobie kanapki. Po zjedzeniu zabrałam klucze z komody i udałam się na spacer. Udałam się do pobliskiego parku. Usiadłam na ławce i obserwowałam ludzi. Zabiegani, czekający na kogoś, małe dzieci bawiące się, pary, starsi ludzie wspominający młodość. Nagle poczułam jak ktoś zakrywa mi oczy rękami. Podniosłam głowę do góry i ujrzałam uśmiechniętą twarz Harry`ego. 

- Co tu robisz ? – spytałam rozkoszując się promieniami słońca.

- Stęskniłem się. – uśmiech nie schodził mu z twarzy. Zwróciłam wzrok w jego stronę, przymrużają oczy.

- Coś jeszcze ? – po czym uśmiechnęłam się do jego słodkiej twarzyczki.

- Twoja siostra jest u nas i prosiła, żeby po ciebie przyjechać bo pewnie siedzisz sobie w domu i się zanudzasz, a tu proszę, widzę, że tak nie jest. I nie odbierasz telefonu, więc jestem.

- Zapomniałam go ale jak widać rozkoszuje się słońcem i jest mi bardzo fajnie.

- Czyli, że nie jedziesz ze mną ?

Pokręciłam przecząco głową. Nie spuszczałam wzroku z nieba. Poczułam jak mnie podnosi. Spojrzałam na niego. Szedł sobie spokojnie przed siebie. Skrzyżowałam ręce i zrobiłam obrażoną minę. Zaniósł mnie do samochodu po czym usiadł za kierownicą i odpalił swoją maszynę. Odwróciłam wzrok i skierowałam na widok za szybą.

- Mam nadzieję, że się nie obraziłaś na mnie. - spojrzał na mnie. Mój wzrok nadal był skupiony w tym samym miejscu co wcześniej.

- No weź , nie chcesz to nie musimy tam jechać. – zatrzymał samochód wjeżdżając na jakieś pobocze.

Patrzył na mnie tymi mega zielonymi oczami i jak tu być na niego złym. Uśmiechnęłam się, co on odwzajemnił.

- To gdzie jedziemy ?

- Zaskocz mnie. – powiedziałam zapinając pasy.

Jechaliśmy kilkanaście minut. Mieszkałyśmy w  centrum Londynu więc do największych atrakcji nie było długo.

- Jesteśmy. – oznajmił otwierając drzwi.

- London Eye ?

- Może być ? – spytał.

- Oczywiście. – uśmiechnęłam się

Ubrał swoje przeciwsłoneczne okularki, chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę atrakcji. Nie było tłumu, co trochę mnie zdziwiło, ponieważ takie cudo powinno oglądać dużo osób. Ale mieszkańcy mają na co dzień London Eye. Weszliśmy do jednej z kabin i ruszyło. Stałam wpatrzona w piękny obraz Londynu unosząc się coraz wyżej. Poczułam ręce w mojej tali, lekko się wtuliłam i dalej podziwiałam jak zaczarowana.

- Podoba się ? – zapytał swoim słodkich głosem. Pokiwałam potwierdzająco głową. Staliśmy tak dopóki maszyna nie zatrzymała się na ziemi.

- A teraz co chcesz zobaczyć ?

- Teraz to chce coś zjeść.

Udaliśmy się w stronę jakieś kawiarenki. Zamówiłam sobie frytki i cole, a Harry wziął sobie coś do picia. Usiedliśmy w rogu przy szklanej ścianie, gdzie było widać część Londynu.

- A gdzie twoje rzesze fanów ? – zapytałam śmiejąc się i wkładając kolejną frytkę do ust.

- Znajdą sie, ale na razie przynajmniej posiedzimy sobie w spokoju. – powiedział obdarowując mnie po raz kolejny pięknym uśmiechem. Rozmawialiśmy jeszcze dobre pół godziny, aż zadzwonił jego telefon.

- Wracamy – oznajmił chowając telefon do kieszeni.

- Jeszcze nie, jest tyle rzeczy do zobaczenia.

- Kiedyś ci je pokaże.

- Obiecujesz ? – słodkie oczka.

- Tak, nie zapomnę, a teraz chodźmy.

Wyszliśmy z kawiarni i nagle rozległ się pisk. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy tłum dziewczyn biegnących w tą stronę.

- A jednak są – powiedziałam po czym się zaśmiałam.

- Zawsze są. Łap, niedługo przyjdę – rzucił kluczykami w moją stronę.

Udałam się do auta spoglądając na Stylesa i te dziewczyny. – No nareszcie się doczekał – pomyślałam sobie wybuchając śmiechem. Weszłam do auta i załączyłam radio, śpiewając niektóre piosenki. Spojrzałam na zegarek, dochodziła 14. Czekałam, czekałam i czekałam, a tego nie ma. Postanowiłam się przejść. Zamknęłam auto i udałam się na przechadzkę. Usiadłam sobie z rogu słynnego Tower Bridge`a. Podziwiałam cudowny widok rozległej Tamizy. Rozmarzyłam się. Piękne miasto, piękne wakacje, piękne wspomnienia i do tego potrzebny jeszcze boski książę. – Stop. – powiedziałam na głos do siebie po czym zaśmiałam się. Było już po 15. Postanowiłam wrócić. Obok auta stał Harry. Gdy mnie zobaczył od razu zaczął pytać gdzie byłam, i że mogłam mu powiedzieć.

- Nie chciałam ci przerywać.  – powiedziałam to z ogromną niechęcią. Trochę sie zmieszał. Usiadłam na siedzeniu i chciałam zamknąć drzwi ale zatrzymał je.

Usiadł obok i wgapił się we mnie mówiąc ciche – przepraszam. Odwróciłam wzrok i rzuciłam – jedźmy. Wiedziałam, ze długo nam zajmie dojechanie do ich domu, więc byłam przygotowana na to, ze w końcu się do mnie odezwie. Jechaliśmy w ciszy, ale postanowiłam ja przerwać.

- Teraz ty się na mnie będziesz złościł ? – spytałam robiąc słodkie oczka.

- Nie złoszczę się na ciebie, tylko gdyby ci się coś stało.

- Jestem dużą dziewczynką, dam sobie radę. – podniosłam dumnie głowę do góry.

- Wiem, ale nie wiem czy nie współczuć tym, którzy ci się naprzykrzą. – zaśmiał się

- No wiesz, jak możesz. – szturchnęłam go w bok i zaczęłam się śmiać.

- Żartuje. – cudowne dołeczki.

- No mam nadzieje. A tak nawiasem, dlaczego znany Harry Styles nie ma dziewczyny ? – spytałam z detektywistycznym spojrzeniem.

- Zadziwiające lecz prawdziwe.

- No tak, więc ? – nie dawałam za wygraną.

- Tak wyszło.

- haha, jasne. Trudno wybrać jedną, co ?

- Żebyś wiedziała. – i nasz grupowy śmiech.

Podjechaliśmy po ich dom, który tak naprawdę okazał się cudowną willą.

- Jesteśmy ! – krzyknął Harry zamykając drzwi.